Wegkijken kan niet voor WIT, daarvoor is het te intens. Het is de moeder van alle ‘kleuren’.

WIT trekt alles naar zich toe, zuigt alles in zich op, je verdwijnt erin. In haar verenigen zich alle kleuren. Zij reflecteert alles wat op je netvlies valt en daardoor kunnen we die verborgen kleuren niet waarnemen. We noemen, dat wat we wel waarnemen, WIT. Hoe weten we dat die kleuren er allemaal in zitten? Een voorbeeld. Een regenboog ontstaat doordat het zonlicht op de waterdruppels schijnt. Als het heeft geregend, filteren de waterdruppels al dat moois eruit en zien we een regenboog aan de horizon.

Met van buiten naar binnen de kleuren rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet. Het omvat het volledige kleurenspectrum. Onze hersens voegen het samen tot een beperkt aantal kleurstroken.

Schilderen met alleen WIT vormt een uitdaging.

Na jaren van schilderen is het zover, kleur loslaten. Fysiek en mentaal het aandurven, het ondergaan. Alleen spelen met licht en schaduw. Schakeringen in licht en donker, ontdekken wat het doek aan jou geven wil. Spelen met WIT.

Tijdens het maken, kijk je na het schilderen naar je eigen acties. Zichtbaar op het canvas. Die je steeds in een flits beoordeeld, tussen bruikbaar of niet bruikbaar. Net zo lang totdat je stopt. Het ’af’ is. Daar kan soms maanden tussen zitten, tussen ‘stoppen en af’.

Opgelucht haal ik adem en vibreer in tijd op de golven van mijn intenties, keer op keer.

Het zijn de klappen die ik krijg en weer loslaat om te zien wat het met me doet. Twijfel, genot en pijn raken elkaar. Voelen is wat ik wil, kijken, zien en delen.

Technisch gezien bevatten mijn schilderijen alleen verf. Op het witte doek zijn puntjes in opeenvolgende ritmes waar te nemen. Ik plaats ze zo, dat ze erop liggen, op het doek. Ze vormen een bultje. Ze lopen van links naar rechts en van boven naar beneden maar ook diagonaal. Deze geven schaduw afhankelijk van de lichtbron.

De intentie van iedere punt of dot is divers en daardoor gaat het doek ademen. Het vibreert onder je ogen die uitgenodigd worden de punten die nu lijnen vormen te volgen. Er ontstaat een individueel door de kijker zelf geënsceneerd kijk-en-beleef moment. Je wordt bevangen en komt los. Omdat de witte puntjes doorlopen op de rand van het schilderij en soms zelfs eroverheen, gaat de schaduw ervan verder op de wand. Het doek neemt ongemerkt de ruimte in beslag en lijkt eindeloos.

Voorbeelden van kunstenaars die binnen Nederland in WIT werken, zijn Ad Dekkers (1938-1974) en Jan Schoonhoven (1914-1994). Monochroom WIT geeft ruimte voor detail.

Frans Kerkhoff,

Juli – Oktober 2023