Mijn gebogen hand, juist wel of juist niet beroerend, het zacht fluweelachtig en warm. Ik schrok van mijn gevoel, lachte, en toen weer terug naar dat fijne strelende. Het was alsof niet ik, maar zij, mij schonk dat wat ik niet had verwacht. Het ging iedere grens te boven, naar daar… waar liefde is.

En nogmaals, nu met gesloten ogen, blind, het verraste me dat het nog intenser was. Er was geen enkel bobbeltje, verhoginkje, krasje, nerfje of ook maar iets wat het gladde oppervlak mij zou afleiden van dat ene gevoel, een smetteloos tot in 1 tiende micrometer gepolijst oppervlak. Ik kon haar vorm lezen door mee te gaan over die vorm, me laten leiden door daar waar zij was, haar lichaam. Aangekomen waar het ophield, weer terug en nog steeds mijn ogen gesloten, genoot ik van de warmte, dat een gevoel overbracht naar mijn hart, mijn binnenste. Voorzichtig tilde ik haar op en ontsloot mijn ogen. Met een vochtige blik van ontroering keek ik naar haar met een en al dankbaarheid. Haar gewicht in steen en de passie die zij gaf.

Frans Kerkhoff

Kortverhaal, gemaakt naar aanleiding van mijn bezoek aan het atelier van G. van Rooy, beeldhouwer. 9 oktober 2021